بررسی مقایسه ای عناصر بومی و اقلیمی در آثار هوشنگ مرادی کرمانی و محمّد بهمن بیگی

متون ادبی از دیرباز مهم­ترین جلوه­ گاه لغات و اصطلاحات محلی و ضرب­ المثل­ها، آداب و رسوم، باورها و عقاید منطقه ­ای بوده­ اند؛ از این رو نقد و بررسی عناصر بومی و اقلیمی در آثار ادبی، نقش بسزایی در جهت ماندگاری و انتقال این مفاهیم به آیندگان دارد. اگرچه کاربرد عناصر بومی در متون ادبی ایران، قدمتی دیرینه دارد اما اصطلاح "ادبیات بومی و اقلیمی" از اواخر قرن نوزدهم وارد ادبیات شده و از نظر مردم­ شناسی مورد توجه قرار گرفته است. هدف این مقاله بررسی مقایسه ­ای عناصر بومی و اقلیمی در آثار هوشنگ مرادی کرمانی و محمد بهمن­ بیگی است که هر دوی آن‌ها به معرفی و انتقال میراث فرهنگی اقلیم خود همت گماشته ­اند. آداب و رسوم، باورها و عقاید و دانش بومی در آثار این دو نویسنده به روش توصیفی نقد و بررسی شده است. علاوه بر تفاوت­های کمّی، در آثار بهمن­ بیگی به شیوۀ واقعه­نگاری، آگاهانه این قبیل مباحث با ذکر جزییات تشریح می­ شوند اما هوشنگ مرادی کرمانی، ذهن و زبان سنّت­ گرای خود را در قالب داستان به کار می­ گیرد تا اصالت بومی و اقلیمی را به تصویر بکشد.  ضرورت و رسالت چنین پژوهش­ هایی، شناسایی، توجه و معرفی فرهنگ عامۀ مناطقی است که کمتر به آن‌ها پرداخته شده یا کمتر مورد توجه قرار گرفته ­اند.